x 1

Jedyne, o co teraz prosiłabym Boga to pójść do nieba, chociaż i tak na nie, nie zasługuję. Zachowałam się dosyć egoistycznie, ale moje zniknięcie i tak dało pewnie wielką ulgę dla podopiecznych sierocińca. Swój bunt przelewałam w gniew, może dlatego nie byłam w tamtym miejscu za bardzo lubiana. Ale to już nie ma najmniejszego znaczenia. Z pewnością leżę teraz w jakimś rowie. Nie wierzę, aby tamte wampiry mnie uratowały. Poza tym o co chodziło temu mniemanemu Kennowi? Dlaczego miałabym stać się jedną z nich? Wolałabym umrzeć - chociaż pewnie i tak nie żyję.

- Nareszcie się uspokoiła - czyjś anielski głos wydawał się to wymawiać z niewyobrażalną ulgą.

Nagle ciemność, którą widziałam do tej pory, rozproszyły białe smugi światła. Ból już dawno minął, czego nie zauważyłam wcześniej. Czułam się świetnie, chociaż jeszcze kilkanaście godzin temu byłam wykończona.

- Spójrzcie, budzi się! - ktoś wykrzyknął.

Przejechałam opuszkami palców po jakimś dziwnym materiale. W końcu z wielkim trudem otworzyłam oczy. Jedyne co wtedy zobaczyłam to promienie słonecznie, drażniące moje powieki. Potrząsnęłam więc tylko głową i odwróciłam ją w przeciwną stronę, czego natychmiast pożałowałam. A oto wpatrywało się we mnie kilka par czerwnorubinowych ślepi. Zadrżałam, co zauważyła jedna z ich posiadaczek.

- Nie bój się - przekonywała, kładąc na moje czoło zimną szmatkę.

Pozostali posłali mi niepewne uśmiechy, więc wykorzystując chwilę policzyłam, ile ich jest. "Jeden figlarny blondynek, jedne szatyn, dwie blondynki i... Boże! Dlaczego ten pan nie ma czerwonych oczu!?" Spuściłam szybko wzrok.

- Chcecie mnie zabić, tak? - szepnęłam. - Ok, byle szybko... - skrzyżowałam ręce na piersi.

Wszyscy wybuchli śmiechem. Zdziwiłam się i podniosłam szybko głowę. Nie wyglądali, aż tak strasznie, tylko... normalnie? "O nie! Co oni mi wstrzyknęli!? Dlaczego ja tak myślę?"

- Serio, nie wydajesz się być za bardzo smaczna - odparł rozbawiony blondynek. Podał mi lustro i zachęcił, żebym na siebie spojrzała.

W tamtej chwili zmroziło mi krew w żyłach (o ile ją jeszcze miałam). Moja skóra przybrała odcień kości słoniowej, śnieżnobiałe włosy z pewnością wydłużyły się o kilka centymetrów, nie było śladów po jakichkolwiek piegach a oczy lśniły czystą czerwienią. Przegryzłam swoją dolną wargę i spojrzałam na innych z pełną nienawiścią.

- Co... - przerwałam, ponieważ do moich oczu wdarły się łzy. Nie próbowałam ich powstrzymać. Wolałam dać się ponieść moim własnym emocjom. - Jestem potworem! - wykrzyknęłam rzucając lustro w drugi kąt pokoju.

- Nataliyo! - przerwał mi czyjś zmartwiony głos.

- Chcę umrzeć! - nie przerywając, skierowałam się w stronę drzwi.

Nagle czyjaś ręka mnie powstrzymała. Odwróciłam się na pięcie i zobaczyłam szatyna. Nie wyglądał dobrze, wyraźnie męczyły go wyrzuty sumienia.

- Wybacz... - przerwał, by dobrze dobrać słowa. - Nie powinienem cię ratować, ale... Co się stało, to się nie odstanie. Masz nowe życie, wykorzystaj je.

- Zaufaj nam - dodał mężczyzna w okularach, który z pewnością nie był wampirem.

Spuściłam rękę z klamki. Nie wiedziałam co w tamtej chwili powiedzieć, było mi głupio.

- Wybaczcie... - szepnęłam i pchnęłam przed siebie drzwi.

Biegłam przez długi korytarz, rozglądając się o na lewo, to na prawo. Wszędzie panowała pustka. Obróciłam się za siebie - nikt mnie nie gonił. Dla upewnienia popatrzyłam jeszcze kilka sekund gdy nagle uderzyłam w coś twardego z okropną siłą. Straciłam równowagę i upadłam na marmurową podłogę.

- Ałła - pisnął jakiś chłopak. - Jesteś na serio silna - dodał z powagą i podniósł głowę.

Krzyknęłam i szybko wyrwałam się na równe nogi gotowa do ucieczki.

- To ty... - jęknęłam patrząc na ciemnowłosego. Kenny...

- Proszę, nie uciekaj - Jego oczy przygasły. Nie wiedziałam czy to z bólu czy złości, ale wyglądał gorzej niż tamtej nocy, gorzej niż tamten szatyn z pokoju... - Nie uciekaj - powtórzył.

Nie zbliżył się do mnie, stał w miejscu. Otarłam oczy z łez, patrząc na niego jak sparaliżowana.

- Nie zrób mi krzywdy - poprosiłam błagalnym tonem.

Kenny pokręcił głową.

- Już tak słodko nie pachniesz - wymusił na sobie uśmiech. - Proszę, wróć do pokoju.

- Niby dlaczego? - zapytałam, robiąc kilka kroków w jego stronę.

- Posłuchaj. To była ciężka noc. Twoja przemiana wyglądała dosyć... - nie skończył.

- Co robiłam?

- Krzyczałaś, wyrywałaś się z kanapy, wiłaś się z bólu... To był straszny widok! Wybacz, ale uciekłem. Jestem tchórzem.

- Nawet tak nie pomyślałam.

Przystanęłam na chwilę wpatrując się w wyraz jego twarzy. Kenny wziął mnie za rękę i poprowadził w stronę pomieszczenia, z którego uciekłam. Nie próbowałam się zatrzymać ani w jakikolwiek inny sposób mu się przeciwstawić.

W końcu ujrzałam drzwi. Wzięłam głęboki oddech, zamknęłam oczy i weszłam do środka. Tak po prostu...

Szczerze to trzy pierwsze rozdziały miałam napisane jeszcze w ten wekeend, a resztę staram się pisać na bieżąco :>